112:1. De ki: “O Allah¹ Ehad’dır.²”

1- Allah, Allah’ın özel ismidir. Allah sözcüğü, isim olarak Allah’ın dışında başka hiçbir şey için kullanılamaz. Başka dillere bu ismin dışında başka bir isimle aktarılamaz. Dilbilimcilere göre herhangi bir isimden türememiş, çoğulu, erili, dişili olmayan “tek başına, kökü olmayan” bir isimdir. İlah; hizmet edilen, tapınılan, kulluk edinilen, koruyucu, gönülden bağlanıp sığınılan, yüceliği karşısında hayrete düşülen, duyularla idrak edilemeyen varlık demektir. Hak veya bâtıl olsun tapılmaya lâyık görülüp ibadet edilen her varlığa ilah adı verildiği ve âlihe şeklinde çoğulu bulunduğu dikkate alınınca, ilahın tanrı anlamına geldiği, Allah’ın ise bir ve kendisinden başka “gerçek ilah” olmayanın adı olduğu, diğer bir ifade ile Allah’a özgü bir isim olduğu ortaya çıkar. İlah’ın başına belirlilik takısı getirilerek Allah ismi, Allah’a özgü özel bir isim olmaktadır. Kur’an’a baktığımız zaman İlâh kelimesinin kök harflerinden hiç fiil gelmediği görülür. El-İlâh şeklinde bir kullanımı da yoktur. Bu nokta da sadece Allah kelimesinin El-İlâhı yansıttığı görülmektedir. Dolayısı ile Allah ve Tanrı kelimeleri birbirinin eşiti değildir. İlahlar denebilir ama Allahlar denemez. Bu da bir birlerinin eşiti olmadıklarını gösterir. Onun için Allah’a tanrı denmesi doğru değildir. Elif ve Lam harfleri ilahın başına geldiğinde bu yeni form Allah’ın özel ismi olmaktadır. “Allah ancak bir tek ilâhtır” (4:171) 2- Bir tektir: Ehad, sayısal bir değer olarak tek, bir demek olmasının yanında, bu teklik aynı zamanda “eşsizliği”, “benzersizliği” de ifade etmektedir. Bu tevhid inancının temelini teşkil eden bir “teklik”tir. Kur’an bütünü ile bu inanca dayanmaktadır ve bununla anlam kazanmaktadır. Tevhid inancı olmaksızın Kur’an’ın hiçbir değeri ve anlamı olmaz.